DOSTLUĞUN ÖNEMİ

   Şu güvensizlik ve endişeler dünyasında her insan ve her millet için dostluk ekmek su gibi hayati bir ihtiyaçtır. Bu yüzdendir ki, dostluğu kendi vatandaşları arasında yerleştirmeyi, devletler ve milletler arası dostluklar kurmayı her devlet bir milli ülkü, politik gaye haline getirmiştir.

   Bir memlekette dostluk yaşıyorsa orada emniyet, itimat, disiplin ve ahenk de vardır. Dost, ruhumuzun bütün açıklığı ile, huzuruna olduğumuz gibi çıkabileceğimiz, karşısında güvensizlik dolayısıyle tedbire ihtiyaç duymadığımız bir insandır. Kısaca o, sanki ikinci şahsiyetimiz, varlığımızdır. Dosttan mahrum olmak, çölde yapayalnız kalmak demektir. Yalnızlık çölü öyle fecidir ki, insan orada bir serap bile göremez.

   Allah (c.c.) yarattığı akıl, irade ve hakimiyet nime-tiyle donattığı insana önce kendisi dost olmuş sonra da birbirlerine dost olmalarını öğütlemiştir.

   Bir insanın gerçek dost olabilmesi veya bir yerde hakiki dostluğun kurulabilmesi için gerekli vasıflan şöyle sıralayabiliriz:

• Sevgi,
• İtimat, güven,
• Doğruluk, dürüstlük,
• Herkesin iyliğini istemek,
• Müsamaha, hoşgörmek, affetmek.
• Feragat-bazı istek ve eşyadan hemcinsi lehine vazgeçimek.
• Sabırlı olmak.
• Diğerbinlik (Diğergamlık), her yerde, her işte kendinden
• başkalarının da varlığını düşünmek, unutmamak,
• Ayıp örtmek, kusur gizlemek.

   İnsan olarak birbirini sevmeyenler, doğru ve dürüst olmayanlar, yalnız kendim düşünenler, ne dost olabilir, ne de dost bulabilirler. Müsamahası olmayan, İslah ve düzeltme yerine şikayetle meşgul olanlar, affetmesini bilmeyenler, ayıp ve kusur teşhirine meraklı olanlar ne kendi yakınları arasında ne de başkalarıyla dostluk kuramazlar. Allah (c.c.) bütün insanlara sevgisini lütfetmiş ama onlardan bir kısmı nefret, nankörlük ve inkârla karşılık vermişler. Düşmanlıkta birleşmiş onu yaymaya koyulmuşlar. Allah'da onlara düşman; kendisini seven, inanan ve dostluğu bayrak edinenlere de dost olduğunu ilan etmiştir. Böylece Allah müminlerin dostu olmuştur. İnkarcılara gelince onların dostu yoktur. Müminler de birbirlerini dost edinmekle vazifelidirler.

   Müslüman, müslümanın dostudur. Müslümanın ana-babası, bacısı, kardeşi, eşi, çocukları birinci derecede dostlarıdır. Önce bunları sevmek, bunlara güvenmek, bunların iyiliğini istemek zorundadır.

   Bu arada, bir arada yaşadığımız insanların da iyiliğini istemek mecburiyetindeyiz. İnsanların hürriyet havasını bulandırmak, onları sanki sadece bize tabi, bize uy-duymuş gibi görmek dostluğa engel başlıca ahlâki kusurlardır. Günah üzerine birleşenler, ciddi ve devamlı dostluk kuramaz ve gerçek dost olamazlar. Çünkü dostluk, gıdasını faziletten, iyilikten ve güzel ahlâktan alır. Kin ve düşmanlıkların birleştirdiği, bu sebepten dolayı dost olanların neticesi birbirine düşman olmaktır. Allah; inkâr, günah ve isyanda birleşen toplulukları aralarında dostluğu kaldırmak ve düşmanlığı yerleştirmekle cezalandırır.

Bakınız şu dünyanın ve memleketimizin haline, Elhamdülillah herşey var. Ama bir şey yok:

SEVGİ ve DOSTLUK

   Günah ve isyanda birleşmek cemiyette ihtirası hakim kılar. İhtirasın hakim olduğu yerde aç gözlülük vardır, tatminsizlik vardır, egoistlik vardır. Herşeyde kendisini düşünür, kendi haklarını korur, başkasını hiç düşünmez.

   Bir dost hayal ediyor ve onun nasıl olmasını istiyorsak, bunun örneğini önce kendimiz vermeliyiz. Birbirimize karşı sabırlı, tahammüllü, hoşgürülü olmalıyız.

   Bir kaç parça eşya, bir kaç kuruş pahasına dostluk lar bozulmamak. Ana-baba, evlat-kardeş feda edilmemelidir. Maddi kayıp ve zarar pahasına da olsa dostluğu devam ettirenler herşeyin sahibi Yüce Allah'ın dostluğunu kazanmış olurlar.

   Dostluğumuzu bilhassa şu mübarek günlerde Allah'a itaat, ibadet ve iyilikte birleşerek pekiştirelim. Çünkü Âhiret'e intikal edecek, orada fayda verecek dostluk bu dostluktur.

Selâm dostlara...